Pełny tekst

Jacek Wilczyński

LOKALIZACJA WTÓRNYCH BOCZNYCH SKRZYWIEŃ KRĘGOSŁUPA U DZIEWCZĄT W WIEKU 12-15 LAT Z WOJEWÓDZTWA ŚWIĘTOKRZYSKIEGO

THE LOCATION OF SECONDARY LATERAL CURVATURES OF THE SPINE MEASURES AMONG GIRLS AGED 12-15 FROM THE ŚWIETOKRZYSKIE PROVINCE

STRESZCZENIE
Celem pracy była analiza lokalizacji wtórnych bocznych skrzywień kręgosłupa u dziewcząt w wieku 12-15 lat. Badaniami objętych zostało 247 dziewcząt z wylosowanych uprzednio Szkoły Podstawowej nr 13 i Gimnazjum nr 4 w Starachowicach. Średnia wysokość ciała dziewcząt wynosiła 161,45 cm, masa ciała 50,84 kg, a BMI 19,43. Wystąpiły tylko 2 (0,81%) postawy prawidłowe, postaw skoliotycznych było 124 (50,20%), a bocznych skrzywień kręgosłupa 121 (48,99%). W grupie dziewcząt najwięcej było skrzywień wtórnych lędźwiowych (L) 112 (63,28), następnie wtórnych piersiowych (Th) 65 (36,72). Test ?2 nie wykazał istotnej zależności lokalizacji skrzywienia wtórnego od wieku dziewcząt. We wszystkich grupach wiekowych przeważały skrzywienia wtórne lędźwiowe. 
Słowa kluczowe: postawa skoliotyczna, skrzywienie piersiowo-lędźwiowe, wtórne boczne skrzywienie kręgosłupa, wtórne skrzywienie piersiowe, wtórne skrzywienie lędźwiowe.

SUMMARY
The aim of the research was to evaluate the location of secondary lateral curvatures of the spine among girls aged 12 to 15 from the Świetokrzyskie province. First, 247 girls aged 12 to 15 were drawn from the Primary School number 13 and from the Gymnasium number 4 in Starachowice and next they were examined. The research was carried out in November 2005. The average height of girls was 161,45 centimeters, body mass 50,84 kilos, BMI 19,43. In the group of girls there were the most cases of secondary lumbar curvatures (L) 112 (63,28), then there were secondary thoracic curvatures (Th) 65 (36,72). The 2 test has not shown any essential dependence between the location of secondary curvature of the spine and the girls age. In all examined groups the lumbar curvatures dominated. 
Key words: scoliosis posture, thoracic-lumbar curvature, secondary lateral curvature of the spine, secondary thoracic curvature, secondary lumbar curvature.

Pełny tekst

Grażyna Cepuch, Mieczysława Perek, Bożena Krzeczowska

OCENA PRZYGOTOWANIA PIELĘGNIAREK I STUDENTÓW PIELĘGNIARSTWA DO OPIEKI NAD DZIECKIEM ODCZUWAJĄCYM BÓL

THE EVALUATION OF PREPARATION FOR NURSING CARE FOR A CHILD EXPERIENCING PAIN AMONG NURSES AND STUDENT NURSES

STRESZCZENIE
Wstęp: Każdy rodzaj bólu stanowi dla dzieci wielkie obciążenie, zawsze zaburza funkcjonowanie fizyczne i psychiczne oraz negatywnie rzutuje na kontakty z otoczeniem. Jego zwalczanie powinno mieć znaczenie priorytetowe w opiece nad młodym pacjentem, szczególnie w kontekście pielęgnowania. W opiece nad dzieckiem cierpiącym istotną rolę odgrywa pełna diagnostyka bólu, wnikliwa ocena i skuteczne leczenie. Celem pracy było poznanie wiedzy pielęgniarek pracujących w oddziałach dziecięcych oraz studentów pielęgniarstwa na temat rozpoznawania, oceny, leczenia oraz opieki nad dzieckiem odczuwającym ból. Materiał i metody: Badania zostały przeprowadzone wśród 52 pielęgniarek zatrudnionych w oddziałach pediatrycznych w Szpitalu Dziecięcym, a także wśród 55 studentów III roku pielęgniarstwa, studiów I stopnia Wydziału Nauk o Zdrowiu CM UJ w Krakowie. Do badań wykorzystano kwestionariusz ankiety opracowany przez autorów pracy składający się z 4 części tematycznych. Wyniki badań: Badania wykazały, że większość respondentów posiada wiedzę z zakresu rozpoznawania bólu u dzieci, w tym bólu jatrogennego, oraz jest świadoma negatywnych skutków źle leczonego bólu, natomiast nie jest w pełni przygotowana do oceny stopnia jego natężenia i kontroli. Badania potwierdzają potrzebę szerszej edukacji w zakresie problematyki bólu zarówno studentów, jak i pielęgniarek pracujących. Wnioski: Większość badanych posiada dużą wiedzę z zakresu rozpoznawania bólu u dzieci, natomiast całościowe przygotowanie do opieki nad dzieckiem z bólem nie jest w pełni zadawalające. Ponad połowa pielęgniarek nie stosuje skal do oceny natężenia bólu u dziecka, a na żadnym oddziale nie jest prowadzona dokumentacja bólu. Istnieje zapotrzebowanie na prowadzenie w większym wymiarze godzin kształcenia zawodowego z zakresu problematyki bólu u dzieci. 
Słowa kluczowe: ból, skale oceny bólu, dziecko, pielęgniarka.

SUMMARY
Introduction: Every type of pain is a great burden for a child. It always disturbs physical and psychical functioning and has a negative impact on the relations between the suffering child and his/her surroundings. Pain relief should become a priority in paediatric care especially in the context of nursing care. Full pain diagnostics, careful evaluation, and effective therapy are most significant when taking care of a child experiencing pain. The aim: The objective of this work was to recognize what nurses and student nurses, working in paediatric units, know about pain diagnostics, assessment, therapy, and care for a child suffering from it. Material and methods: The study took place in the Childrens Hospital of Cracow. It included 52 nurses working in paediatric units and 55 third-year B.A. student nurses from the Faculty of Health Sciences, Medical School of the Jagiellonian University in Cracow. A survey questionnaire, developed by the authors, consisting of four topic parts was applied. Results: The study showed that the majority of respondents had knowledge regarding pain recognition among children including iatrogenic pain. They were aware of negative effects of improperly treated pain. However, they werent fully ready to assess pain intensity and control it. The study confirmed the need for wider education in the field of pain issues among student nurses as well as working nurses. Conclusions: The majority of respondents had significant knowledge regarding pain recognition. However, complete preparation for care for a child suffering from pain wasnt fully satisfactory. More than 50% of nurses didn’t use any scale for pain intensity evaluation. Also, no medical records regarding pain were kept at all paediatric units. Further professional education regarding pain issues among children, e.g. additional classes, needs to be introduced. 
Key words: pain, pain evaluation scale, child, nurse.

Pełny tekst

Piotr Niziurski

PRZYDATNOŚĆ ALGORYTMU ISOBE W ULTRASONOGRAFICZNEJ OCENIE MASY PŁODU

THE USEFULNESS OF ISOBE ALGORITHM FOR ULTRASOUND ASSESSMENT OF FETAL WEIGHT

STRESZCZENIE
Obecnie nie istnieje dokładna metoda przedporodowej oceny masy płodu. Najczęściej wykorzystywane badanie ultrasonograficzne jest dobrym sposobem oceny masy płodów od 2500g do 4000g, ale mało skutecznym przy ocenie ich masy powyżej 4000g. Celem pracy była ocena przydatności algorytmu Isobe w ultrasonograficznej ocenie masy płodu. Analizie poddano wyniki 200 badań usg wykonanych u zdrowych ciężarnych z pojedynczymi płodami żywymi powyżej 40 tygodnia ciąży. W zależności od masy urodzeniowej noworodków wyodrębniono grupy: A poniżej 3000g, B od 3000g do 3500g, C od 3501g do 4000g i D powyżej 4000g. Oczekiwaną masę płodu wyliczono według algorytmu Isobe wykorzystującego długość kości udowej (FL) i największe pole przekroju poprzecznego uda płodu (CSAT). Stwierdzono, że dodatnia wartość predykcyjna była najwyższa dla płodów o masie powyżej 4000g (83,3%), a najniższa w grupie płodów o masie poniżej 3000g 20,9%. W badanej grupie odsetek wyników, których błąd nie przekroczył ą10% masy urodzeniowej noworodka dla algorytmu Isobe wyniósł 44,5% i był najlepszy w grupie noworodków o masie powyżej 4000g (66,7%). Na podstawie uzyskanych wyników można przyjąć, że badanie ultrasonograficzne z wykorzystaniem algorytmu Isobe jest mało dokładną metodą oceny masy płodów donoszonych o wadze poniżej 4000g, ale może być przydatne w przypadku podejrzenia masy płodu powyżej 4000g stwierdzonej przy wykorzystaniu innych algorytmów stosowanych w ultrasonograficznej ocenie masy. Przy podejrzeniu makrosomii płodu należy dodatkowo uwzględnić wynik badania klinicznego oraz wpływ czynników matczynych, ojcowskich i płodowych. 
Słowa kluczowe: ultrasonografia, oczekiwana masa płodu, makrosomia płodu

SUMMARY
Nowadays, there are not any precise methods for assessment of antenatal fetal weight. The most frequently used ultrasound examination is a good method for assessing fetal weight from 2500g to 4000g but very little effective in the assessment of fetal weight above 4000g. The aim of this study was to evaluate the usefulness of the algorithm Isobe in ultrasound assessment of fetal weight. 200 ultrasound studies performed in healthy pregnant women with single live fetuses` over 40 weeks of gestation were analysed. Depending on the birth weight of infants such groups were identified: group A- below 3000g, group B from 3000g to 3500g, group C from 3501g to 4000g, group D above 4000g. The expected mass of the fetus was calculated using the algorithm Isobe based on femur length (FL) and the largest cross-sectional area of the fetus thigh (CSAT). It was found that the positive predictive value was highest for fetuses weighing more than 4000g (83,3%) and lowest in the group of fetuses weighing less than 3000g (20,9%). The number of cases where the error of infant birth weight did not exceed 10% for Isobe algorithm was 44,5% and was the best in the group of infants weighing more than 4000g (66,7%). Based on the results it can be assumed that the use of ultrasound examination using Isobe algorithm is not an accurate method for assessing fetal weight in those weighing less than 4000g, but it may be useful in cases of suspected fetal weight above 4000g found using other algorithms used in ultrasound assessment of fetal weight. In case of suspicion of fetal macrosomy, the clinical examination results and the impact of maternal, paternal and fetal factors ought to be considered. 
Key words: ultrasonography, expected fetal weight (EFW), fetal makrosomia.

Pełny tekst

Siarhei Panko, Aleksandr Karpitsky, Andrej Ryzhko, Rostislaw Boufalik, Andrej Shestjuk

INTRAPLEURAL APPLICATION OF DIMEXIDŽ WITH ANTIBIOTICS FOR THE TREATMENT OF PLEURAL EMPYEMA/THORACIC EMPYEMA

MIEJSCOWE STOSOWANIE DIMETYLOSULFOTLENKU (DIMEXIDŽ) Z ANTYBIOTYKAMI W LECZENIU ROPNIAKA OPŁUCNEJ

STRESZCZENIE
Celem badania była ocena skuteczności stosowania do opłucnej wlewów antybiotyków rozpuszczonych w Dimetylosulfotlenku. Materiał i metody: Leczono 58 chorych z ropniakami opłucnymi spowodowanymi różnymi przyczynami: l grupa (n=17) powikłania ciężkich zapaleń płuc, 2 grupa (n=18) ropna zmiana płuc, 3 grupa (n=ll) powikłania po operacjach torako-chirurgicznych, w tym 7 z przetoką oskrzelową przy chorobach nowotworowych, 4 grupa (n=5) ropna zmiana płuc, która wymagała doraźnej interwencji chirurgicznej na płucach, 5 grupa (n=7) ropniak opłucnej z powodu różnych urazów klatki piersiowej. We wszystkich grupach antybiotyki podawano nie tylko dożylnie ale również do jamy opłucnej po rozpuszczeniu ich w Dimetylosulfotlenku (DMSO), który tkankę w obrębie ogniska czyni przepuszczalną dla antybiotyków. Wyniki: Opracowana metoda leczenia była dobrze tolerowana przez pacjentów. Pooperacyjne stosowanie miejscowej antybiotykoterapii w skojarzeniu z DMSO zwiększa szansę chorych z ropniakiem opłucnej na przeżycie i prowadzi do trwałego wyleczenia około 95% chorych, nawet z przetoką oskrzelowo-opłucnowej. Wnioski: Otrzymany przez nas pozytywny rezultat jest podstawą dla prospektywnych badań. 
Słowa kluczowe: ropniak opłucnej, Dimetylosulfotlenek (DMSO, DimexidŽ).

SUMMARY
Objective: The aim of the study was to analyze the results of conservative treatment for postoperative pleural empyema with the help of dimethylsulphoxide (DimexidŽ). Material and Methods: 58 patients with pleural empyema. There were 3 groups: group 1 with complications after heavy lung inflammations (n=17); group 2 with purulent destruction of the lung (n=18); group 3 with postoperative complications after thoracic surgery (n=11), including 7 cases with bronchial fistulas after surgeries for malignant disease; group 4 with purulent destruction of the lung (n=5) that demanded emergency operative intervention; group 5 with posttraumatic empyema (n=7). All the patients received a combination of antibiotics intravenously and, in addition, antibiotics were also administered by infusion into the pleural cavity after dissolution them in DimexidŽ. It is a universal solvent and it helps to penetrate inflammatory tissue. Results: This treatment was well-tolerated, it increased postoperative survival in patients with pleural empyema and it was useful as additional treatment for the management of not only parapneumonic and posttraumatic but also of postoperative empyemas with small bronchial fistulas. Conclusions: Absence of mortality and a success treatment rate of 95% in our study should be confirmed by a prospective randomised study. 
Key words: pleural empyema, bronchial fistula, Dimethylsulfoxide (DMSO).