Barbara Lelonek, Małgorzata Kaczmarczyk

Pełny tekst

STRESZCZENIE
W procesie przystosowania do choroby centralną rolę przypisuje się ocenie poznawczej, głównie zaś przekonaniom dotyczącym kontroli, głównym bowiem źródłem stresu na każdym etapie jest brak osobistej kontroli nad chorobą i leczeniem. Aby przystosować się do nowej, często nagłej sytuacji zdrowotnej spowodowanej chorobą i zmniejszyć poziom negatywnych emocji konieczna jest akceptacja siebie w roli chorego jak również ograniczeń związanych z zaistniałą sytuacją. Im większa akceptacja choroby, tym lepsze przystosowanie i mniejsze poczucie dyskomfortu psychicznego.

Celem pacy było określenie stopnia akceptacji choroby u pacjentów hospitalizowanych na oddziale chirurgicznym, jak również ustalenie czy stopień akceptacji choroby ma związek z cechami socjodemograficznymi badanych chorych, deklarowanym radzeniem sobie w sytuacji trudnej i aktualną samooceną stanu zdrowia. Badania przeprowadzono wśród pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Chirurgicznym Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Kielcach. Narzędziem badawczym był wywiad standaryzowany uwzględniający: cechy socjodemograficzne, sposób radzenia sobie w sytuacji trudnej, samoocenę stanu zdrowia, i Skala Akceptacji Choroby ? AIS w adaptacji Zygfryda Juczyńskiego. Analizę wyników badań kwestionariuszowych opracowano z odpowiedzi uzyskanych od 110 chorych. Badania pozwoliły na sformułowanie wniosków: Chorzy prezentują średni stopień akceptacji choroby, przystosowując się względnie dobrze do sytuacji choroby. Spośród czynników społeczno-demograficznych tylko w przypadku miejsca zamieszkania stwierdzono jego wyraźny związek (p < 0,05) ze stopniem akceptacji choroby. Chorzy żyjący w środowisku wiejskim i małych miasteczkach charakteryzują się niższym poziomem akceptacji choroby niż mieszkający w dużych miastach. Najpoważniejszy problem z akceptacją choroby mają kobiety, ludzie młodzi, aktywni zawodowo, legitymujący się wykształceniem podstawowym. Lepiej przystosowują się do sytuacji choroby pacjenci deklarujący samodzielność funkcjonowania w sytuacjach identyfikowanych przez siebie jako trudne.